Toni Coppers: De hondenman

De thrillers in de geweldige serie rond Liese Meerhout van Toni Coppers zijn zeer onderhoudend. Zo ook het tiende deel (van de thans veertien) met als mysterieuze titel “De hondenman”.

De dertienjarige Yente en Lukas krijgen de schrik van hun leven als hun zeilbootje in de waterplas Galgenweel bij Antwerpen omslaat. Niet zozeer door het omslaan, daar kunnen ze als waterratten wel mee omgaan. Maar als ze het bootje weer rechtop proberen te krijgen, komt er een lijk van een jonge vrouw mee. Deze Kaat Thierens is op beestachtige wijze omgebracht en misbruikt. 

Het team van de zeer aansprekende commissaris Liese Meerhout met hoofdinspecteur Michel Masson en inspecteur Laurent Vandenbergh –hoofdinspecteur Sofie Jacobs is met ziekteverlof maar gaat later een belangrijke rol spelen in het verhaal- stuit bij het onderzoek van de moord op internationale dwarsverbanden met een paar moorden met een soortgelijke modus operandi (MO). Er is volop contact met twee aangenaam uiteenlopende karakters, de Duitse politievrouw Lucia Geiger en de Spaanse politieman Carlos Sanz. Ook komt de profiler Carla Troebleyn de gelederen versterken, en haar bijdragen aan het onderzoek blijken nuttig.

Privé krijgt Liese veel te verwerken, met name rond haar ouders, waarbij een groot trauma van haarzelf weer opspeelt. Het leidt tot grote spanningen die het vertrouwen van Liese in zichzelf en haar omgeving behoorlijk schaden. Maar Liese is een enorme doorzetter en haar liefdesrelatie is hecht en doorstaat de stormen.

Als er opnieuw een moord met dezelfde MO plaats heeft gevonden bij het Galgenweel en er kort daarna een jonge vrouw wordt ontvoerd door de vermoedelijke seriemoordenaar, moet het onderzoeksteam alles op alles zetten om de dader in de kraag te grijpen voordat een nieuwe moord plaatsvindt. Dat gebeurt uiteindelijk nadat de spanning tot het kookpunt is gestegen. Tegen het einde wordt op gruwelijke wijze de betekenis van de titel van het boek duidelijk.

De slotscène op het kerkhof van Deurne met Liese en Michel is boordevol emoties. De laatste zinnen van het boek zijn van prachtige eenvoud én schoonheid:

Ze wreef voorzichtig met de palm van haar hand over Massons rug. “Kom”, zei ze. “De levenden wachten.”

Opnieuw heeft Toni Coppers een zeer goede thriller afgeleverd. Zijn schrijfstijl is zoals steeds ongekend soepel en kernachtig. In luttele woorden weet hij een sfeerbeeld te scheppen waardoor de lezer zodanig wordt geraakt dat hij of zij het boek nauwelijks meer kan wegleggen. 

De plot van het boek is fraai geconstrueerd en geeft eens te meer aan dat er gestoorden van wie je gruweldaden geenszins verwacht, onopgemerkt rondlopen. Stoornissen die niet zelden zijn terug te voeren op de jeugd van de betrokkene.

De karakters van de “vaste krachten” in het politieteam ontwikkelen zich voortdurend, ook in hun privéleven. Dat geldt vooral, maar niet alleen, voor Liese Meerhout en Michel Masson. Coppers heeft daar door de serie heen een ijzersterke en mooi gedoseerde verhaallijn van gemaakt. Heel knap is dat desalniettemin de boeken uit de serie probleemloos als standalone kunnen worden gelezen.

“De hondenman” is een zeer goede thriller die –het wordt bij Toni Coppers tamelijk eentonig met uitzondering van zijn meest recente boek dat zelfs de kwalificatie briljant kreeg- vier schitterende sterren verdient.