Ilja Gort: De druivenfluisteraar

De bekende wijnboer en televisiemaker Ilja Gort heeft ook als schrijver zijn sporen verdiend. Hij heeft een mooie serie boeken op zijn naam. Eerder vielen “De vrouwenslagerij” (recensie), “De geluksvogel”, “Chateau fatale” en “De vulkaan” (recensie) zeer in de smaak.

De nieuwe in februari 2019 verschenen roman van Gort heet “De druivenfluisteraar”. De tekst op de achterflap roept bij de kenners een vage associatie op met het hilarische boek “Albert moet naar huis” van Homer Hickam (recensie).

In de uniek ultrakorte proloog wordt de geboorte van een baby in een wijngaard geschetst. Dan komt de ongeveer veertigjarige Janty, de (anti)held van het verhaal, ten tonele als hij op zoek naar werk bij wijnboer Gargouille aanklopt. Het is de start van een serie grappige gebeurtenissen waarin het truffelvarken Bellefleur, de uit eerdere boeken van Ilja bekende journaliste Leonie Fougard en de maffiabaas Toto Pranzano de hoofdrollen opeisen.

Janty is veelal opgejaagd wild omdat het door hem gekoesterde varken regelmatig in groot gevaar verkeert. Zijn tocht leidt hem via dames als Heloïse, Aurélie en tante Claudette naar het Italiaanse Alba waar hij onderdak vindt in de BB van Alberto en Gabriella. Terwijl Leonie journalistiek onderzoek naar misstanden in de voedselindustrie verricht, wijdt Janty zich veelal zwijgend aan zijn werk als druivenranksnoeier en druivenplukker. Intussen verzorgt hij Bellefleur liefdevol.

Vele gevaren worden met kunst en vliegwerk omzeild of afgewend. Zo ook de koddige gangsters Rico en Rocco, de hulpjes van de maffiabaas. In een hilarische slotscène waarin Bellefleur de beslissende tik uitdeelt, worden alle gevaren definitief gekeerd en lijkt iets moois te ontstaan.

“Hij klemde Leonies hand nog vaster in de zijne en glimlachte door zijn tranen heen.”

Ilja Gort heeft een vlotte en gemakkelijke pen. Hij heeft een welhaast aangeboren gevoel voor het bedenken van absurdistische verhalen die een zeker gevoel voor realisme combineren met de meest hilarische gebeurtenissen en personages. Dat maakt het lezen van zijn werk tot een heerlijke ontspanning. Het taalgebruik van Gort is soepel en vloeiend, de lezer wordt snel opgeslokt door de in dit boek snel wisselende scènes. Korte hoofdstukken maken het boek prettig leesbaar.

Van een serieuze plot is in “De druivenfluisteraar” nauwelijks sprake. Het is een lichtvoetige roman waarin humor en kolder de boventoon voeren.

Puur plezier met een glimlach, dat biedt het lezen van dit boek. Een waardering in sterren is bijna onbegonnen werk. Het is een goed boek, maar wel een zonder al te veel pretenties. Daarvoor is het verhaal te eenvoudig ofschoon er voor de zéér aandachtige lezer enkele belangrijke thema’s in het verhaal zitten. Maar het is heel aardig bedacht en bovenal bij vlagen voorzien van sfeervolle, mooie volzinnen.

“De druivenfluisteraar” krijgt drie kraakheldere sterren, ofwel het is gewoonweg een goed, lezenswaardig boek.