Corine Hartman: Een duister pad

Corine Hartman (1964) heeft als thrillerschrijfster en scenarioschrijfster een respectabele staat van dienst. Zij sleepte vele nominaties voor belangrijke prijzen in de wacht. In 2015 en 2016 schreef zij samen met Tomas Ross de lezenswaardige thrillers “Doodskopvlinder” en “Zwarte weduwe”.

Van Corines eigen werk staan hier nog geen recensies. De door velen gewaardeerde serie met Jessica Haider sprak mij niet aan, en de IJsseltrilogie heb ik eenvoudigweg gemist.

In mei 2019 verscheen “Een duister pad”. Plaats van handeling is de in een kasteel op de Veluwe gevestigde particuliere psychiatrische inrichting Groot Loenen van Julius van Laar. Hij heeft een aantal patiënten onder behandeling die door verschillende oorzaken op diverse manieren dwangmatig handelen vertonen. 

Een van de patiënten is zijn volwassen dochter Faye. Zij heeft grote moeite om de dood van haar moeder te verwerken en heeft een neurotische gewoonte ontwikkeld waarvoor ze wordt behandeld. Daarbij heeft ze ook nog een virtuele lotgenote bedacht. 

Julius zweert bij behandeling zonder antidepressiva die hij verwerpelijk vindt. Hij zal gaan getuigen in een rechtszaak tegen een grote producent van die middelen, genaamd Pharmaco. Frenk is een aansprekend karakter in de groep die behandeld wordt. Faye en Frenk ontwikkelen enkele gezamenlijke obsessies. Een andere hoofdrol is weggelegd voor de intrigerende therapeute Thérèse Derwig die dichtbij Pharmaco-directeur Mats Timmermans staat.

Dan verschijnt Emilie op het toneel. Haar depressieve vriend Steven Martens is in Engeland van een klif gesprongen of gevallen. Als zij niet veel later spoorloos verdwijnt, leidt rechercheur Simon te Bresser de speurtocht. Hij wordt daarbij op nogal opmerkelijke wijze geholpen door Faye. Er vinden enkele gewelddadige gebeurtenissen plaats. Allerlei persoonlijke verbanden en banden blijken anders te zijn dan aanvankelijk beweerd. De ontknoping is niet geheel onverwacht, althans voor de doorgewinterde thrillerlezer.

Corine Hartman heeft een soepele pen. Ze schrijft schijnbaar moeiteloos een verhaal waar de lezer direct in betrokken en getrokken wordt. De schrijfstijl is zonder meer goed en het taalgebruik is vrijwel vlekkeloos.

Het verhaal van “Een duister pad” speelt zich af in een niet alledaagse compositie. Hier en daar is het wel wat vergezocht, doch dat is voor een thriller niet altijd ongewoon. De spanningsboog is vrij laag. Dat wordt mede veroorzaakt door de vele –op zichzelve mooie- dialogen en de te vaak herhaalde beschrijvingen van het dwangmatige gedrag van Faye en Frenk. 

De rol van Simon doet wat knullig aan. De plot is aardig maar niet hemelbestormend voor diegenen die al vele thrillers hebben gelezen.

Het boek is wél een prijzenswaardige aanklacht tegen het wijdverbreide gebruik van antidepressiva die veel meer negatieve bijwerkingen hebben dan menigeen denkt. Het geeft ook een aardig inkijkje in de denkwereld van bepaalde psychiatrische patiënten. 

Al met al is de waardering van het boek vrij lastig. Drie sterren (goed boek) zijn in het referentiekader van deze blog vergelijkenderwijs eigenlijk net iets te veel.

“Een duister pad” krijgt drie bleke sterren.