Maria Adolfsson: Misleiding (Doggerland 1)

“Dé nieuwe thrillersensatie van dit jaar.”

Met deze wel zeer ambitieuze woorden wordt “Misleiding” van Maria Adolfsson, het eerste deel van de Doggerlandtrilogie, in de markt gezet. De oplettende lezer merkt onmiddellijk de toevoeging “van dit jaar” op. Een belangrijke beperking maar je blijft alert voor het antwoord op de vraag: is dit weer een hype?

“Nog voordat ze haar ogen opent weet ze het. Dit is fout. Dit is echt helemaal fout.”

Zo begint het verhaal dat zich afspeelt op het niet (meer) bestaande, tussen Engeland en het Europese vasteland gesitueerde eiland Doggerland. Deze situatie wordt in extenso beschreven in de tekst op de achterflap: inspecteur Karen Eiken Hornby wordt de ochtend na het met veel drank besprenkelde oesterfestival met een kater wakker in een vreemd bed met naast haar Jounas Smeed, haar baas. Daarmee is de toon meteen gezet. Als diezelfde ochtend de ex-vrouw van Smeed vermoord wordt aangetroffen, gaan alle seinen op rood. Karen wordt door politiechef Viggo Haugen benoemd tot leider van het onderzoek. Dat leidt tot grote spanningen tussen haar en Jounas.

Vervolgens ontspint zich een nogal traag verhaal met af en toe een flashback naar 1970 waarvan de functie geruime tijd onduidelijk blijft. Een basale thrillertechniek. Karen blijkt ook nog eens een dramatisch verleden te hebben, iets dat in Scandinavische thrillers vaker voorkomt. Het wordt hier overigens niet al te breed uitgemeten.

Het onderzoek vordert uiterst traag. Weliswaar komen enkele interessante karakters op het toneel, zoals Karens irritante collega (ook een vaak gebruikt ingrediënt) Evald Johannisen, de vasthoudende journalist Jon Bergman, enkele politiemensen met gevoel voor humor én hun plaats, dochter Sigrid van Jounas Smeed, en enkele mensen uit de beschrijvingen van de gebeurtenissen in 1970.

Na vele pagina’s van gezapigheid wordt het tegen het eind wel even spannend. Als een deus ex machina verschijnt de kern van de plot in beeld. Die is creatief gevonden, maar ook wel een beetje vergezocht. De gebeurtenissen op de veerboot roepen plotsklaps spanning op. De slotscènes zijn tamelijk indringend en dramatisch.

Maria Adolfsson heeft een goede schrijfstijl. Haar woordgebruik is kernachtig en helder. Kernachtig is bepaaldelijk niet de passende typering voor het verhaal zelf. Dat is zoals al eerder gezegd erg traag waarbij de spanning ook ver te zoeken is. Het boek telt effectief 440 bladzijden, dat zijn er erg veel, afgemeten aan de inhoud van het verhaal. 

Voor lezers die houden van mooie sfeertekeningen en traag politieonderzoek is het beslist aangenaam leesvoer. Voor de echte thrillerliefhebbers zal het vermoedelijk een tegenvaller zijn. De kwalificatie in de eerste zin van deze recensie is dan ook aan te merken als sterk overdreven. Zij duidt op een hype, en dat is jammer.

“Misleiding” is een aardig boek, maar niet meer dan dat. Halfjes worden zelden gegeven, maar hier is het onvermijdelijk. Drie (goed boek) is te veel, twee (matig) te weinig.

Aldus krijgt het boek tweeënhalve ster.