Terry Hayes: Ik ben Pelgrim

Dit boek uit 2014 heeft inmiddels welhaast een cultstatus gekregen. De recensie uit dat jaar alsnog hier:

“Ik ben Pelgrim” van Terry Hayes is een lijvig boek van 736 bladzijden en werd op voorhand al uitgeroepen tot de thriller van het jaar. Of dat terecht is?

Het verhaal begint met de moord op een meisje in een hotelletje in een achterbuurt. Het lijk is op professionele wijze ontdaan van alle mogelijkheden tot het vaststellen van de identiteit.

Dan komt de ik-figuur in beeld, een agent van de supergeheime dienst die onder diverse aliassen waaronder Pelgrim opereert. Zijn eerste optreden is een koele liquidatie op een kermis in Moskou.

Daarna kruisen allerlei mensen zijn pad, zoals Christos Nikolaides, een financier van Russen, de Luxemburgse bankdirecteur Bucker, de rechercheur moordzaken van NYPD Ben Bradley, de Turkse politie-inspecteur Leyla Cumali, en de “dames” Ingrid Kohl en Cameron. Het onderzoek naar de verdachte dood van de steenrijke Dodge speelt een niet onbelangrijke rol in het verhaal, maar bovenal gaat het om de mysterieuze terrorist Zakaria al-Nassouri, alias de Saraceen. De laatste heeft een afschuwelijke aanslag in voorbereiding waarbij hij geen middel schuwt.

Er ontspint zich een redelijk spannende actiethriller die zich in hoofdzaak afspeelt in Florence en het Turkse Bodrum. Tegen het einde van het verhaal speelt zich een gewelddadige scène af die erg aan James Bond doet denken. De held van het verhaal weet onder de meest extreme omstandigheden weer op wonderbaarlijke wijze te overleven. Ook in “Ik ben Pelgrim” is dit onderdeel van het boek nogal onrealistisch.

Terry Hayes is zonder meer een begenadigd schrijver. Zijn taalgebruik is voorbeeldig ( er is bovendien vrijwel geen taal- of zetfout in het boek te ontdekken, hetgeen heden ten dage vrij bijzonder is. Wel staat ergens te lezen: “hij zei zijn leven vaarwel”, dat toch echt fout is) en hij wekt zijn karakters voor de lezer probleemloos tot leven. De beschrijvingen van gebeurtenissen en omgeving zijn beeldend. Tot zoverre niets aan te merken.

Maar…… de schrijver heeft het welbekende adagium “schrijven is schrappen” toch wel uit het oog verloren. Weliswaar is het lezen van het boek een genot, maar na het uitlezen van het boek bekruipt menig lezer ongetwijfeld het gevoel dat het verhaal even goed in aanzienlijk minder woorden had kunnen worden verteld. Zulks geldt temeer omdat er zeker niet steeds sprake is van spanning.

Daarnaast gaat het boek in hoofdzaak over de wedloop tussen Pelgrim en de Saraceen, doch is de balans in de beschrijving van de wederwaardigheden van beiden ver zoek.

Het is dan ook zeker niet de thriller van het jaar, maar wel een lezenswaardig boek voor degene die houdt van een actiethriller met heel veel pagina’s in de stijl van 007.

“Ik ben Pelgrim” krijgt drie sterren.