Bronja Hoffschlag: De spiegelkoning

Eind 2013 debuteerde Bronja Hoffschlag met het intrigerende, vuistdikke boek “De dode kamer”, het eerste deel van de trilogie “Project X”, met als centrale karakters de broers Lennart en Misha Larsen enerzijds en de seriemoordenaar Donald Skinner anderzijds. In 2015 volgde “De Skinnermethode” dat ook al zeer goed was.

In 2017 kwam er een “tussendoortje”. De roman “P.I.D.” die gaat over de al dan niet vermeende dood van Paul McCartney, bleek van buitengewone kwaliteit en kreeg terecht extreem hoge waardering van het lezerspubliek. Hoffschlag toonde daarmee met vlag en wimpel haar veelzijdigheid.

Na een oorverdovende stilte verscheen in december 2019 het lang verbeide derde deel van de trilogie met als titel “De spiegelkoning”. Het boek is logischerwijs een rechtstreeks vervolg op “De Skinnermethode”. 

“De spiegelkoning” kent een niet als zodanig benoemde proloog die zich afspeelt in een bus in Salem (New Jersey). De ik-persoon van wie de identiteit veel later duidelijk wordt, beschrijft een gebeurtenis waarbij de inhoud van een vioolkist een rol speelt …

Dan volgen hoofdstukken die afwisselend vanuit de optiek van de hoofdpersonen het verhaal verder brengen. Maren Franka, de vriendin van Misha Larsen, die laatste zelf, Bridget Kasabian en Donald Skinner vormen dan de ik-persoon. Een gemêleerd gezelschap bevolkt het verhaal, zowel in de gevangenis als in de vrije buitenwereld. Zo zijn daar onder meer de steenrijke Colin Ross, advocaat George Springfield, de moordenaar Joel Doherty, de bewoners van de Dawsonranch, de gevangenbewaarders Parker, Phipps, Franco en Druitt met hun zeer verschillende karakters, de gevangenisdirecteur James Warden en de criminelen Don Desantis, Dean, en Jamie Hirsch. Ter voorkoming van spoilers kan er niet zo veel gezegd worden over de verhaallijnen.

De gang van zaken in de gevangenis en de voortdurende hiërarchische strijd tussen de gedetineerden onderling worden boeiend beschreven en drijven de lezer steeds tot de vraag wat er gaat gebeuren. De spanningsboog is echter wel laag, veel lager dat in de eerste twee delen van de trilogie.

Bronja Hoffschlag heeft een voortreffelijke pen. Haar woordgebruik en schrijfstijl zijn voorbeeldig en de vele, zeer vele dialogen zijn onderhoudend opgeschreven. De veelvuldig voorkomende sprongen heen en weer in de tijd vragen grote oplettendheid van de lezer doch de consistentie van het verhaal is goed vast te houden. De plot van de trilogie is heel apart. De vraag rijst evenwel of het verhaal niet te veel is uitgesponnen. Punten die de aandacht van de lezer kunnen afleiden, zijn de tamelijk grote rol van de honden Warrior en Birkin, en ook de vaak terugkerende beschrijvingen van het rookgedrag van sommige personages. De spanning is door het boek heen niet groot –dat hoeft ook niet, als er maar onderhuids wat speelt- en enkele scènes tegen het einde van het verhaal zijn wat vergezocht.

Ik aai Warrior over zijn kop, trek mijn hand terug en zeg dan zacht: “Kill”.

Even later volgt een even angstwekkende als realistische uitspraak van Donald Skinner:

“Ik ben een psychopaat, liefje”, antwoordt hij, “ik doe alleen iets als ik er zelf beter van word.”

Het slotspel laat de lezer in twijfel achter. De allesoverheersende vraag die de schrijfster knap oproept, blijft wat er met Misha zal gebeuren. We zullen het nooit weten …

“De spiegelkoning” is een mooie afsluiting van de trilogie. Het is en blijft smaakgebonden, maar onder meer het bij tijd en wijle ontbreken van ook onderhuidse spanning, het soms wel erg breed uitgesponnen worden van situaties en ontwikkelingen, en de te grote rol van honden en rookgedrag leiden ertoe dat de waardering iets lager uitvalt dan bij de eerdere delen. Niettemin is het een goed boek, dat nét de kwalificatie “zeer goed” niet haalt.

Normaliter geen halfjes, maar in casu moet dat gewoon omdat drie (betekent overigens “goed”} te weinig is en vier (“zeer goed”) te veel.

“De spiegelkoning” krijgt daarom 3,5 ster.

Slotopmerking: dit boek kan niet als standalone worden gelezen zonder voldoende kennis van de voorgeschiedenis! Het verdient daarom aanbeveling de trilogie als geheel te verorberen. Een hele kluif, maar de moeite zeker waard.