Lieneke Dijkzeul: Als padden schreeuwen

Deze maand verscheen "Een vorm van verraad", de nieuwe thriller van Lieneke Dijkzeul met de sympathieke en menselijke inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol. De recensie ervan zal zeer binnenkort hier verschijnen. Als "voorbereiding" daarop nu de recensie van haar vorige boek (uit 2014!) met Vegter.

Lieneke Dijkzeul is schrijfster van een serie thrillers met de politiemannen Paul Vegter en Sjoerd Talsma. De rij begon in 2006 met “De stille zonde” dat goed onthaald werd. Daarna verschenen “Koude lente” (2007), “De geur van regen”(2009), “Verloren zoon”(2011) en “Wat overblijft”(2012), stuk voor stuk zeer lezenswaardige boeken.

In september 2014 rolde alweer het zesde deel “Als padden schreeuwen” van de persen. Ofschoon de boeken prima afzonderlijk leesbaar zijn, kennen trouwe lezers van Dijkzeul de ontwikkeling van de privélevens van Vegter en Talsma. De eerste is weduwnaar en na een teruggetrokken leven vindt hij weer geluk met zijn nieuwe liefde collega Renée Pettersen. 

In “Wat overblijft” hield Vegter voor het eerst zijn kleinzoon, het zoontje van zijn dochter Ingrid en schoonzoon Thom, vast wat tot deze ontroerende ontboezeming leidde:

 “Hij dacht aan het ogenblik dat hij zijn kleinzoon voor de eerste maal in zijn armen had gehad, de met niets te vergelijken geur van een pasgeborene rook, en had geweten dat dit het was wat overblijft - de instinctieve drang te beschermen wie bij je hoort en kwetsbaar is. De sterkste vorm van liefde.”

Prachtig…….

“Als padden schreeuwen” begint met de aanzet tot een bijzondere plot. Charlotte van den Broecke woont in een kolossaal huis waar ze haar bedlegerige vader verzorgt. Als ze uitglijdt na het nemen van een bad komt ze ongelukkig op de vloer van de badkamer terecht. Ze breekt iets waardoor ze niet meer kan opstaan. Haar hulpgeroep heeft geen enkel effect. Ze kan slechts wachten op een gruwelijke dood en ook voor haar vader ziet het er hopeloos uit.

Een persoonlijk drama treft Talsma. Diens vrouw Akke was al geruime tijd ernstig ziek en overlijdt, waardoor hem hetzelfde lot treft als zijn chef Vegter. De invloed ervan is duidelijk waarneembaar in zijn functioneren maar zijn chef is uiteraard begripvol.

Talsma probeert de harde werkelijkheid te verdringen door direct weer aan het werk te gaan. Als Leon Walters in elkaar wordt geslagen na het verlaten van een homobar en zijn vriend Erwin van Maren ternauwernood aan hetzelfde lot ontkomt, gaan Vegter en Talsma op onderzoek. Zij worden daarbij geassisteerd door Renée Pettersen, Corné Brink en George Vening.

Terzelfder tijd heeft Charlotte alle geluk van de wereld als zij door een wonderbaarlijk toeval wordt gered uit haar benarde levensbedreigende situatie.

Maanden later verdwijnen de broers Albert en Denny Crouwels van Schildersbedrijf Crouwels van de aardbodem. Zij komen niet opdagen op een afgesproken werk en na uitvoerig speurwerk wordt slechts hun busje teruggevonden. Elk spoor ontbreekt.

Het verhaal eindigt in een fraaie ontknoping die weliswaar door de bijzondere opzet van het boek enigszins voorspelbaar is doch niettemin knap is geconstrueerd. Vooral de aanwijzing die de politie uiteindelijk op het juiste spoor brengt, is meesterlijk bedacht.

Lieneke Dijkzeul is merkwaardig genoeg een relatief onbekende schrijfster. Toch behoort zij met haar prachtige serie thrillers tot de top van de Nederlandse thrillerauteurs Zij is dan ook wat velen niet weten diverse malen genomineerd voor belangrijke onderscheidingen. Haar schrijfstijl is uitmuntend. Het taalgebruik is foutloos, vloeiend, beeldend en helder. Af en toe is het zelfs even bijna dichterlijk, doch zonder enige overdrijving en zonder vergezochte metaforen.

De personages in het verhaal komen volledig tot leven in de fantasie van de lezer en de gebeurtenissen zijn levendig en mooi beschreven. 

De aandacht voor de privélevens van Vegter en Talsma is mooi, soms ontroerend, natuurlijk en evenwichtig. Deze speurders zijn gewone, herkenbare mensen en dat is wel eens verfrissend na al die excentrieke speurders die vele thrillers bevolken.

Het verhaal vergt wel het nodige van de concentratie van de lezer. Ogenschijnlijk springt het van de hak op de tak, maar als de lezer eenmaal de structuur van het boek aanvoelt, is dat geen probleem meer, veeleer zelfs een leuke uitdaging.

De plot is interessant en de verhaallijnen komen op soepele wijze bij elkaar.

Er is slechts één punt van mogelijke kritiek en dat betreft de afbeelding op de cover van het boek. Die lijkt niet te sporen met de dramatische gebeurtenis in het verhaal, althans als beoogd is de hulpeloosheid van Charlotte na haar val weer te geven. Op de cover ligt de vrouw in het bad, terwijl Charlotte vanuit het bad op de badkamervloer terecht kwam.

Deze mogelijke misser heeft evenwel geen invloed op de waardering van het boek.

“Als padden schreeuwen” is een zeer geslaagde thriller in een fraaie serie en verdient vier helder stralende sterren.