Ibon Martín: Het uur van de meeuwen

 Het overweldigende succes van de thrillertrilogie van Eva García Sáenz de Urturi (zie de recensies van “De stilte van de witte stad”, “De riten van het water” en “De heren van de tijd”) met haar prachtige beschrijvingen van vooral Vitoria, de hoofdstad van Spaans Baskenland riep het verlangen op meer over deze intrigerende streek te lezen. Dat werd het in september 2021 verschenen boek  “Het uur van de meeuwen” van Ibon Martín. Het is na “De dans van de tulpen” de tweede, probleemloos als standalone te lezen thriller rond de vrouwelijke inspecteur Ane Cestero.

In het kustplaatsje Hondarribia vlakbij San Sebastian en de grens met Frankrijk  vieren oude sentimenten nog steeds hoogtij. De mannen maken de dienst uit, de vrouwen beginnen langzamerhand op te komen voor hun rechten. Aan de jaarlijkse parade Alarde nemen tegen de zin van vele mannen ook enkele vrouwen deel. Dat leidt tot incidenten die eindigen met de moord op Camila. Zij wordt op opmerkelijke wijze tijdens de optocht doodgestoken. Inspecteur Ane Cestero van de Speciale Eenheid Ontwrichtende Moordzaken van de Ertzaintza (politie) is ter plaatse en neemt direct het onderzoek ter hand. Zij wordt daarin bijgestaan door onder meer Julia Lizardi en Inaki Sáez. Haar tijdelijke baas is op dat moment de eigenzinnige Andrés Izaguirri die vooral eigen succes najaagt. Anes verhouding met deze man is voortdurend gespannen. Voorts heeft ze last van de plaatselijke commissaris Bergara die het liefst het team van Ane zo snel mogelijk weg wil hebben, en dat voortdurend laat blijken.

De reguliere baas van Ane is Madrazo, met wie zij het goed kan vinden. Deze loopt ten tijde van de moord echter de Camino en is tot verbijstering van Ane niet van zins terug te komen om het onderzoek te leiden. De gebeurtenissen rond Madrazo vormen een tweede, enigszins beknopte verhaallijn in het boek. Later blijkt dat de beweegredenen van Madrazo om door te gaan met de Camino alleszins respectabel zijn.

Er vinden meer moorden plaats, en zelfs een ervan zeer dicht in de buurt van Ane. Daardoor is al snel een verdachte in beeld die merkwaardig gedrag vertoont en misdaden bekent die hij onmogelijk gepleegd kan hebben. Tot ontstemming van Ane en Julia meent Izaguirri ten stelligste dat de zaak van de Alarde-moorden is opgelost. Doch er blijkt veel meer aan de hand te zijn in het eens zo vredige plaatsje. Drugshandel en mensenhandel komen in beeld. In cursieve korte hoofdstukken krijgt de lezer een beeld van een man die opgesloten zit in een ciderpers, en daarin vermorzeld dreigt te worden.

De ingenieuze plot ontvouwt zich in de slotfase en bevat verrassende wendingen.

Ibon Martin heeft een soepele schrijfstijl. Hij gebruikt geen lastige woorden behoudens enkele specifieke Baskische termen, en is wars van metaforen. In heldere taal komen de personages snel tot leven en de beschrijvingen van de gebeurtenissen en omgeving scheppen in ijltempo een gevoel van typisch Spaanse sfeer. Het verhaal is mooi opgebouwd en mondt in 453 pagina’s uit in een mooie plot met onverwachte wendingen. Mede door zijn omvang biedt het boek vele uren leesgenot, het verhaal is van begin tot eind boeiend. Ook is er ruim aandacht voor persoonlijke gevoelens en lastige verhoudingen in het politiewerk. Enkele niet nader te noemen ingrediënten geven een extra lading.

“Het uur van de meeuwen” is een zeer goed boek en krijgt vier heldere sterren.