Anne-Laure Van Neer: Joséphine

 Haar eerste drie boeken “Justine” (2015), “Maurice” (2017) en “Louise” (2019) werden in België alle genomineerd bij de laatste vijf kandidaten voor de prestigieuze Knack Hercule Poirotprijs. Dat maakt meer dan duidelijk dat Anne-Laure Van Neer een zeer getalenteerd schrijfster van thrillers is. Na het buitengewoon goede en originele  “Louise” (5*) bleef het geruime tijd stil. Maar Anne-Laure is weer terug, en hoe!

Deze maand (juni 2022) verschijnt “Joséphine”, opnieuw een thriller met een unieke dosis verfijnde humor. Het begint al met de disclaimer voorin:

“De auteur is noch verantwoordelijk voor de recepten, noch voor gebeurlijke ongevallen.”

In Rusthuis Den Groenen Hof hebben zes bewoners met elkaar verregaande afspraken gemaakt over de keuze voor en het moment van hun levenseinde. De vier vrouwen en twee mannen zijn verenigd in de Thanatosclub (thanatos is oud-Grieks voor dood; CK). Ze hebben afgesproken elkaar onder duidelijk afgebakende omstandigheden onvoorwaardelijk te helpen bij het bewerkstelligen van hun levenseinde. Daartoe hebben ze bij het rusthuis een giftuintje waar zij de middelen uit kunnen putten als het bij een van hen zover is. Ze hebben een boekje met fatale recepten gemaakt waarin de geslaagde, voor herhaling geschikte pogingen zijn opgenomen.

Bij de koffietafel van de uitvaart van Gustaaf -oud-lid van de Thanatosclub gestorven na het nuttigen van cake met belladonnabesjes- onthult directeur Tim Van Kerkhoven zijn plannen tot uitbreiding van het rusthuis. Zulks zal gaan ten koste van de tuin, waaronder het giftuintje. Van het bestaan van dat laatste weet niemand buiten de leden van de Thanatosclub af. Onder de gezworenen ontstaat grote onrust, omdat zij in het bereiken van hun uiteindelijke doelstelling afhankelijk zijn van de opbrengsten van het tuintje. Nog dezelfde avond houden zij een spoedvergadering waar Germaine volkomen onverwacht niet komt opdagen.

Dan ontstaan allerlei verwikkelingen. Joséphine en de markante voorzitter van de Thanatosclub, De Kolonel, nemen het voortouw om enerzijds directeur Tim te bewegen zijn plannen te laten varen en anderzijds te onderzoeken en vast te stellen of Germaine mogelijkerwijs aan haar levenseinde toe is. Zij willen de andere leden van de club daar vooralsnog niet in betrekken wegens hun gebrek aan daadkracht. Zo heeft Brigitte als belangrijkste eigenschap een niet aflatende drang tot flirten, en munt Ida uit in ongeremde snoeplust van vooral bokkenpoten. De rol van beiden is zonder meer grappig en typerend. Roger blijft meer op de achtergrond.

Ontvoering, overspel, huurmoordenaars, mislukte pogingen tot euthanasie door wel zeer bijzondere oorzaken, een zoekgeraakt gebit en een openhartige bekentenis van De Kolonel zijn enkele ingrediënten van een extreem fantasierijk verhaal dat bolstaat van de veelal onderkoelde, originele humor. De lezer zal daar met een brede glimlach van genieten. En dat geldt ook voor de Vlaamse pareltjes die het boek sieren. De betekenis daarvan is steeds aanstonds duidelijk.

 “Ik glimlachte om de situatie wat te ontmijnen.”

Anne-Laure is er met vlag en wimpel in geslaagd het hoge niveau vast te houden. Haar schrijfstijl is van een ongekende souplesse en lichtvoetigheid, de personages komen in ijltempo tot leven, en dat terwijl ze op weg zijn naar hun einde. Het verhaal is (opnieuw) zeer apart. Van Neer heeft een geheel eigen genre ontwikkeld: de humoristische thriller. En zij excelleert daarin. Behalve “Salami” van Rudy Soetewey en “B.B.” van Karin & Dimitri ken ik daar geen andere duidelijke voorbeelden van.

De rijk geschakeerde personages hebben fraaie eigenaardigheden die het verhaal op een aangename wijze levendig houden. Ingebed in de luim is er dan ook het belangrijke en complexe maatschappelijke thema van het zelfgekozen levenseinde. Er kunnen nog veel meer loftuitingen worden uitgestrooid, doch overtuig gewoonweg jezelf en lees het boek.

“Joséphine” is buitengewoon goed en krijgt –evenals “Louise”- vijf blinkende sterren. Een dikke proficiat voor Anne-Laure Van Neer!