En hup, daar is het Harrie Jekkersplein

Harrie Jekkers is een van mijn favoriete cabaretiers. Zijn voorstellingen “Het gelijk van de koffietent” (1990), “Met een goudvis naar zee” (1992), “Het geheim van de lachende piccolo” (1995), “Jekkers en Koos, het verhaal achter de liedjes” (1999) en “Als we zo vrij mogen zijn” (2015 met Jeroen van Merwijk) waren stuk voor stuk van grote klasse. Ze stonden bol van prachtige liedjes met niet zelden diepzinnige teksten, en van sketches in plat Haags met zowel (erg leuke) flauwekul als fijngevoelige diepzinnigheden. Op Youtube en Spotify is er veel van te vinden.

Vele van zijn teksten zijn voor mij klassiekers geworden. Eén daarvan gaat over argumenten (in plat Haags):

“Argumente, daar hebbie niks an. Daar kenne intelectuele er zestig van per seconde verzinne. Vergelijkinge, daar gaat het om.”

In 2018 genoten Lucy en ik enorm van de voorstelling “Achter de duinen” in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. Vandaag lezen wij in de krant een mooi bericht. Als eerbetoon aan het boegbeeld van Den Haag wordt het plein voor de Schouwburg omgedoopt in Harrie Jekkersplein, zo is gisteren bekend gemaakt. Een prachtig en zeer verdiend gebaar!

Het roept meteen herinneringen op aan het ludieke maar o zo spitsvondige liedje “De straatnaambordjesblues” waarin hij zwalkend door de stad de Monseigneur Bekkerslaan eigenhandig een nieuwe naam geeft.

“Hoe groot moet je zijn, hoe dood moet je zijn …. Alleen je naam kunnen schrijven en genieten maar.”

En ook het prachtige lied “Nu ik nog leef” komt meteen weer in gedachten met zijn fraaie tekst over (het gebrek aan) waardering van de mens tijdens zijn leven.

“Nu ik nog leef, wil ik sterven van geluk”

Velen kennen Harrie vooral van zijn onvergankelijke lied “Oh oh Den Haag” dat hij zong onder het pseudoniem Harry Klorkestein. Veel teksten van Harrie Jekkers zijn geschreven door Koos Meinderts, een woordkunstenaar bij uitstek. Hij is van vele markten thuis, zijn teksten zijn nu eens gewoon speels en dan weer filosofisch en diepzinnig. Luister voor die laatste maar eens naar “De man in de wolken”, “Ik hou van mij” of “Het schaakspel”. Dat laatste heeft slechts zijdelings met mijn grootste hobby te maken, maar is een aanklacht tegen de niet zelden onderdrukte positie van de vrouw.

De komst van het Harrie Jekkersplein in Den Haag is een mooie en volkomen verdiende erkenning van het oeuvre van Harrie (en ook van Koos).