Judith Visser: Zondagskind

Judith Visser heeft al een respectabel aantal boeken op haar naam. Ze debuteerde in 2006 en schreef sindsdien romans en (jeugd)thrillers.

In haar nieuwe roman “Zondagskind” schrijft ze vanuit haar alter ego Jasmijn Vink over haar eigen jeugd en adolescentie. En dat is bepaaldelijk geen sinecure want Judith ontdekt in die periode dat zij het syndroom van Asperger heeft. Eén van de vele vormen van autisme. Autisme wordt nogal eens vereenzelvigd met het opmerkelijke gedrag van Dustin Hoffman in de film “Rain man” maar er zijn talloze vormen. Vele daarvan zijn niet altijd direct te herkennen.

Jasmijn Vink heeft in haar jonge jaren al duidelijke kindfactoren die op autisme duiden. Zij is overgevoelig voor geluiden, aanrakingen en drukte, wordt soms letterlijk ziek van bijeenkomsten met meer mensen, en heeft een sterke neiging tot afzondering. Jasmijn heeft een sterke band met haar hond Senta, en dat is ook spreekwoordelijk. Honden tonen een sterke aanhankelijkheid, en wat belangrijk is, ze zeggen niets terug. Verder is ze gebiologeerd door de muziek van Elvis Presley.

“Ja, natuurlijk luisterden andere mensen ook naar zijn muziek, maar zij hadden niet de band die ik met hem had.”

Op school is het geen rozengeur en maneschijn. De leerkrachten hebben niet veel kennis van autisme en daardoor lang niet altijd begrip. Met haar oudere broer Emiel heeft ze een hechte band die soms bijna ontroert.

Paardrijden is door de vaste patronen een mooie afleiding van de dagelijkse problemen maar organisatorische zaken daaromheen leiden weer tot overprikkeling.

Een achterblijvende ontwikkeling in de puberteit maakt het leven nog complexer.

“Ik wist dat mijn ouders van me hielden, maar waarschijnlijk was dat alleen maar omdat ik toevallig hun kind was.”

Haar schooltijd was in vele opzichten een bezoeking maar haar vriendin Kristin vervulde een prachtige sturende rol. De eerste stappen op het pad der liefde waren ook al niet gemakkelijk.

Judith Visser heeft met “Zondagskind” een werkelijk weergaloos boek geschreven over een belangrijk onderwerp als autisme, meer in het bijzonder Asperger. Haar pen is soepel en stijlvol. Het verhaal is ondanks de zware lading zeer toegankelijk voor de lezer. De schrijfstijl en het woordgebruik zijn voorbeeldig. Meer loftuitingen zijn niet nodig.

“Zondagskind” zou verplichte leeskost moeten zijn voor iedereen die in zijn of haar omgeving met autisme te maken heeft. En wie heeft dat niet? De slotzin van het boek:

“Misschien was het, na een leven vol waaroms, eindelijk tijd voor een dáárom.”

Het boek krijgt vijf glanzende sterren.