Ragnar Jónasson: Sneeuwblind

Deze maand verscheen de thriller “Sneeuwblind” van de IJslander Ragnar Jónasson. Het is een sfeervol verhaal, dat zich grotendeels afspeelt in Siglufjördur, een dorpje van ongeveer twaalfhonderd inwoners in het noorden van IJsland.

“De rode vlek was als een schreeuw die de stilte doorboorde. De aarde was met sneeuw bedekt en de sneeuw was zo wit dat hij de duisternis die winteravond bijna had verslagen.”

Zo poëtisch begint de proloog die vervolgens zoals het bij een proloog van een thriller past mede prozaïsch de nodige spanning bij de lezer teweegbrengt.

Het verhaal speelt eind 2008/begin 2009. Dat komt doordat de oorspronkelijke versie van het boek in 2010 is geschreven.

Hoofdpersoon Ari Thór Arason heeft na zijn traumatische jeugd zijn leven een opmerkelijke wending gegeven. Hij is achtereenvolgens gestopt met zijn studies filosofie en theologie en is vervolgens naar de politieschool gegaan. Samen met Kristin, studente geneeskunde, woont hij in een flatje in Reykjavik. 

Als hij een baan aangeboden krijgt bij de politie in het ver weg gelegen dorpje Siglufjördur, besluit hij onder druk van de geboden gelegenheid die werkkring aan te nemen zonder overleg met Kristin. Dat zal hun relatie onder druk zetten.

Ari belandt in de gesloten gemeenschap als buitenstaander en komt onder de hoede van de sympathieke commissaris Tómas. Ook met collega Hlynur klikt het aardig. Volgens Tómas gebeurt in het plaatsje nooit iets. 

De werkelijkheid blijkt al snel anders. Een dodelijke valpartij bij de plaatselijke toneelvereniging en de vondst van een zwaargewonde vrouw in haar tuin roepen vele vragen op. Ari blijkt al vroeg een scherp onderzoeker en gaat ver in zijn pogingen de waarheid te achterhalen. In Siglufjördur lijken velen onbetrouwbaar en achterbaks.

In het door lawines van de buitenwereld afgesloten dorpje krijgt Ari ook last van verwarrende emoties op relationeel gebied. Hij krijgt warme gevoelens voor een plaatselijke schone maar voelt het als immoreel om daar erg ver op in te gaan, ook al is het wederzijds.

“Het enige onderwerp dat onbespreekbaar was, was de kus. Die was ergens op de achtergrond, als een schaduw op de muur.”

Met intelligent speurwerk ontdekt Ari de achtergronden van de dramatische gebeurtenissen, waarna de plot langzaamaan helder wordt. De ontknoping is tamelijk verrassend.

“Ari realiseerde zich dat hij ervan uit was gegaan dat het recht wel zou zegevieren. Wat een dwaasheid. Hij die zo goed wist dat rechtvaardigheid niet meer was dan een illusie.”

Het laatste hoofdstuk en de epiloog vormen een waardig slot van het verhaal.

Ragnar Jónasson heeft een fijne schrijfstijl. Hij weet de IJslandse sfeer van een afgelegen dorpje in treffende bewoordingen te vatten. Zijn stijl is beeldend en de belangrijkste karakters zijn goed uitgediept. Het verhaal staat zeker niet bol van de spanning, maar is goed gecomponeerd en vlot leesbaar, ondanks de wel even lastige IJslandse namen. Maar die wennen snel.

Het is bepaaldelijk opmerkelijk dat het werk van Ragnar Jónasson pas tien jaar na dato in Nederland is “ontdekt”. De schrijver heeft inmiddels nog zeven boeken aan zijn oeuvre toegevoegd.
“Sneeuwblind” is een geslaagd debuut en smaakt naar meer, veel meer. En dan is het prettig dat volgende boeken al beschikbaar zijn in de landstaal van de schrijver. Het is te hopen dat A.W. Bruna Uitgevers de aantrekkelijke reeks na deze mooie start zal voortzetten. De eerste tekenen wijzen in die richting.

Vertaalster Willemien Werkman verdient een compliment voor de wijze waarop ze het boek met behoud van sfeer en poëtische zinsneden in het Nederlands omzette. Enkele kleine missers mogen de pret niet drukken.

“Sneeuwblind” is een zeer goed boek en krijgt vier sterren, verblindend als pas gevallen sneeuw.