Tine Bergen: Vissen praten niet

In juni 2019 verscheen “Vissen praten niet” van de Vlaamse schrijfster Tine Bergen. Het is een psychologische thriller over verlies, vriendschap en verraad, aldus de achterflap.

Hoofdpersoon is Florence DuMoulin, kortweg Flo. Zij is kleuterjuf. Het verhaal kent twee lijnen die langzaam maar onvermijdelijk samenkomen. De eerste, verteld in steeds cursief gedrukte korte hoofdstukken, gaat over de voortgang van een politieverhoor. De verdachte is Flo. Zij wordt intensief ondervraagd over de dood van David De Vadder. Diens zoontje Artur zit in de klas van Flo. Zij heeft de indruk dat Artur door zijn vader wordt mishandeld. Uit de verhoren blijkt allengs dat Flo een beladen verleden heeft. Is zij wel in balans?

De tweede verhaallijn beschrijft een vakantie aan het strand kort daarvoor, alwaar Flo met haar vriendin Stefanie en baby Jesse als bij toeval stuit op het gezin De Vadder. Dat leidt soms tot confrontaties met dreigende ondertoon. Dan overkomt David iets verschrikkelijks. De toedracht ervan is lange tijd volstrekt onduidelijk. Stapje voor stapje ontstaat licht in deze duisternis.

Intussen krijgt Flo in deze vakantie een beginnende verhouding met de stoere Thom. Deze blijkt een intens probleem met David te hebben (gehad).

Het verhoor door de politie vindt uiterst indringend en vasthoudend plaats. De methode van de agenten is soms subtiel en soms bot. Flo is sterk en drijft op soms bijna amusante wijze de spot met haar ondervragers, die van geen wijken weten.

“Uw man heeft u in de steek gelaten door zo plots te sterven. Ik geloof dat u verschrikkelijk kwaad bent op uw man. Zo kwaad, dat u misschien wel gewoon kwaad bent op het verschijnsel man in het algemeen. Uw man is dood, u kan zich moeilijk op hem afreageren. Was David De Vadder misschien een makkelijke vervanger? Iemand op wie u zich wel kon afreageren?”

De plot wordt langzaam maar zeker ontrafeld, en blijkt aan het slot zeer verrassend te zijn.  

Tine Bergen heeft een vlotte pen. In korte hoofdstukken lopen beide verhaallijnen vloeiend naast elkaar en ten slotte in elkaar over. Het taalgebruik is sober maar doeltreffend. De belangrijkste karakters komen vrij goed uit de verf. Hun gedachtewerelden zijn invoelbaar. De spanning is zeker niet groot, maar onderhuids steeds aanwezig. De lezer krijgt het gevoel geen echte grip op de intrige te krijgen. Dat is zonder twijfel ook de bedoeling van Tine Bergen. Zij is daar goed in geslaagd. 

Als het duidelijk lijkt hoe de vork in de steel zit, gaat alles op zijn kop. De slotwendingen zijn mooi bedacht. De betekenis van de titel van het boek komt tegen het eind glashelder tevoorschijn.

“Vissen praten niet” is een vrij beknopte, maar zeer lezenswaardige thriller, vooral voor lezers die niet per se bloedstollende spanning en gruwelijkheden zoeken. Die ontbreken hier volledig, en dat is ook wel eens aangenaam.

Het boek is van zeer goede kwaliteit en krijgt vier stralende sterren.