Angela Marsons: Stille schreeuw

 Angela Marsons heeft in Engeland al dertien thrillers met als hoofdpersoon rechercheur Kim Stone op haar naam. Ze worden aldaar zeer goed verkocht. De eerste, “Silent scream”, verscheen in 2015. De productiviteit van Marsons is daarmee ongekend hoog.

Haar eersteling verscheen in januari 2020 in Nederland als “Stille schreeuw”. De proloog speelt zich af in 2004 in Rowley Regis in de Engelse streek Black Country die in de buurt van Birmingham ligt. Daarna gaat het boek verder in het heden dat heel handig niet van een verdere tijdsaanduiding is voorzien. Er wordt een vrouw in bad vermoord. Rechercheur Kim Stone is een jonge kordate vrouw die motor rijdt en zich alleen in een auto verplaatst als dat niet anders kan. Zij gaat op onderzoek als een huis in brand staat. Opmerkelijk genoeg blijkt dat het huis waar de moord heeft plaatsgevonden. De moordenaar wil kennelijk meteen aandacht voor zijn daad trekken, het gaat niet om het wissen van sporen.

In Bryant die haar steeds met “baas” aanspreekt, heeft Kim een trouwe en ijverige mannelijke collega. Al snel zijn er meer moorden die een dwarsverband blijken te hebben met het inmiddels gesloten weeshuis Crestwood. Bij toeval worden er dan ook nog menselijke botten aangetroffen in de bodem rond het weeshuis. De zaak neemt daarmee grote vormen aan. Kleurrijke figuren worden in het onderzoek betrokken zoals de oude nachtwaker William Payne die met zijn zwaar gehandicapte vijftienjarige dochter in de buurt van Crestwood woont. En dan is er ook het opmerkelijke koppel Richard en Nina Croft.

Het opsporen van de dader(s) verloopt tamelijk moeizaam. Als Kim in de nachtelijke uren volstrekt onverantwoord in haar eentje een gevaarlijke plek bezoekt, komt de moordenaar als een deus ex machina op haar pad. Ze raakt in uiterst benarde omstandigheden waaruit ze zich op nogal onwaarschijnlijke wijze redt. De plot neemt vervolgens nog een onverwachte wending maar het pleit is al beslecht.

Angela Marsons heeft een vlotte pen. Haar taalgebruik is helder en eenvoudig. De sfeertekeningen zijn treffend en fraai, en er is een, zij het zeer bescheiden, portie soms typisch Britse humor in het boek verwerkt. Het verhaal is goed geconstrueerd maar niet echt vernieuwend. De meeste thema’s zijn al vele malen in andere thrillers aan de orde geweest, al zijn er wel enkele originele punten.

De ontmaskering van de uit het niets verschijnende dader geschiedt op een niet erg realistische manier. Marsons wil daarmee ongetwijfeld de eigenzinnigheid van haar hoofdpersoon Kim Stone benadrukken. De uiteindelijke ontsnapping van Kim uit handen van de moordenaar doet denken aan de vele miraculeuze reddingen van James Bond. Daar moet je van houden. Het realiteitsgehalte staat onder druk. Een thriller is dan wel fictie maar moet ook geloofwaardig zijn.

“Stille schreeuw” is zeker een goede, lezenswaardige thriller. Maar een hoogvlieger is het niet. Het boek krijgt drie sterren.