Judith Visser: Zondagsleven

In 2018 maakte Judith Visser met haar boek “Zondagskind” diepe indruk op vele lezers, zo ook op mij. Dat boek ging over de jeugd en de jonge adolescentie van Jasmijn Vink, een meisje met Asperger en alter ego van de schrijfster.

Deze maand verscheen het gehoopte vervolg met als titel “Zondagsleven”. Een lijvig boek, dat de groei naar volwassenheid van Jasmijn beschrijft. En hoe! Jasmijn woont inmiddels met haar trouwe viervoeter Romy, feitelijk een soort onofficiële hulphond, in een flatje aan de Oldegaarde in Rotterdam-Zuid, een tamelijk troosteloze buurt. Zij heeft een relatie met Nick, een drummer in een band. De twee zijn gek op elkaar, maar haar syndroom van Asperger maakt hun samenzijn bijzonder lastig.  

“Ik vond het fijn dat Nick er niet altijd was. Ik vond het fijn om zijn afwezigheid te koesteren. Ik was goed in hem missen.”

Jasmijn heeft een baan als receptioniste bij het bedrijf Mancini Maritiem. Van de dagelijkse indrukken en geluiden is ze ’s avonds erg moe. Door overprikkeling heeft ze soms migraineaanvallen. Haar uit “Zondagskind” bekende vriendin Kristin helpt haar af en toe door moeilijke momenten heen.

Als Nick met een band op maandenlange tournee in het buitenland gaat, wil hij dolgraag dat Jasmijn meegaat. Zij wil dat echter niet omdat ze overgevoelig is voor prikkels en drukte. Dus gaat Nick alleen, en ook dat is confronterend en een zware test voor hun broze relatie.

“Ik heb af en toe heus wel een moeilijk momentje, maar over het algemeen vind ik missen een fijn gevoel.”

Als Jasmijn bij haar werkgever Mancini Maritiem boventallig wordt, vindt ze na een moeizame sollicitatie een vergelijkbare baan bij het accountantskantoor IDR aan het Hofplein. Onder meer omdat ze niet open is of durft te zijn over haar problemen met prikkels en gebrek aan structuur, is die werkkring voor Jasmijn een bezoeking. Haar directe chef Martha draagt ook niet bepaald bij aan harmonie, doch haar begripvolle collega Gisella maakt het kantoorleven nog enigszins draaglijk.

Er gebeurt nog veel meer in het verhaal. De lezer ontdekke dat zelf.

Judith Visser is een begenadigd schrijfster. Haar stijl is uitermate soepel. Met eenvoudige bewoordingen weet Judith op prachtige wijze een/haar verhaal te vertellen. De lezer is van begin tot einde in de ban van de niet geringe problematiek rond Asperger. En die is overal aanwezig, in het dagelijkse leven schuurt het voortdurend. De moeilijkheden in het sociale leven, de leefomgeving en de werkomgeving zijn legio. In de situatie van Jasmijn zijn rust, regelmaat en het vermijden van elke drukte van wezenlijk belang. Om dan toch iets van het leven te maken, iets waar de denkbeeldige “Normale Jasmijn” bij probeert te sturen, is een enorme uitdaging.

Op 16 oktober 2020 verscheen op de blog De Perfecte Buren een prachtig, zeer openhartig verslag van de hand van de uitstekende schrijfster Bronja Hoffschlag over de boekpresentatie van “Zondagsleven”. 

In het “Nawoord van de auteur” in het boek lezen we het volgende:  

“Autisme is niet het einde van de wereld. Het is een andere wereld. En wat ik met dit boek hoop te bereiken, is dat er meer begrip en ruimte komt voor mensen die in die andere wereld leven. We zijn allemaal uniek, of we nu wel of geen autisme hebben. Gun elkaar die verschillen. Help elkaar. Maar durf vooral ook jezelf te helpen. Dat is niet egoïstisch. Dat is cruciaal.”

Een waarheid als een koe. En Judith Visser is daar met vlag en wimpel in geslaagd. “Zondagsleven” geeft de lezer een zeer verhelderende inkijk in de moeilijkheden die iemand met Asperger voortdurend ondervindt. En evenals “Zondagskind” zou ook dit boek verplichte kost moeten zijn voor iedereen die geïnteresseerd is in of vooroordelen heeft over autisme dat zoveel varianten kent, en in het bijzonder Asperger.

“Zondagsleven” krijgt vijf blinkende sterren, het is een boek van de buitencategorie!