Hjorth Rosenfeldt: De oogst

Tot voor kort kende de serie “De Bergmankronieken” van het Zweedse schrijversduo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt, gezamenlijk opererend onder de naam Hjorth Rosenfeldt, zes delen. Het begon in 2011 met “Wat verborgen is”. In die tijd schreef ik nog geen recensies, er is dus geen vastgelegd eigen oordeel.. Daarna volgden “De discipel” (2012; 5*), “Het familiegraf” (2013; 5*), “Het stille meisje” (2015; 4*), “De test”(2016; 4*) en “Het oordeel” (2019 ;4*). Een ijzersterke reeks dus. In oktober 2021 verscheen het zevende deel “De oogst”. Hebben de schrijvers de hoge kwaliteit kunnen vasthouden?

Vanaf het vierde deel is de kwalificatie van “buitengewoon” veranderd in “zeer goed”. Dat kwam louter door het steeds irritanter worden van het personage Sebastian Bergman, de kwaliteit van de verhalen was onverminderd zeer hoog.

Hjorth Rosenfeldt heeft (enkelvoud voor twee!) het tijdsverloop tussen “Het oordeel” en “De oogst” benut voor het aanbrengen van een decorwijziging. Aan het slot van het vorige boek is rechercheur Vanja Lithner in verwachting, inmiddels is haar vader, psycholoog en profiler Sebastian Bergman, met pensioen en richt hij zijn aandacht in hoofdzaak op zijn inmiddels enkele jaren oude kleindochter Amanda. Vanja is nu hoofd van de Afdeling Moordzaken van de Nationale Recherche als opvolger van Torkel Höglund. In Karlshamn krijgen Vanja en haar team met de oude bekenden Billy, Carlos en Ursula te maken met een serie moorden, gepleegd met een enkel zuiver geweerschot. De recherche tast aanvankelijk volledig in het duister. Er zijn geen sporen, geen aanwijzingen en geen getuigen. Dan duikt er een dodenlijst op met negen namen…

Tijdens een reünie van een school vinden Julia Linde en Rasmus Grönwall elkaar tussen een aantal nogal nare mensen, van wie de ergste Macke Rowell is. Julia draagt een zwaar trauma uit haar schoolverleden mee, en bij het feestje loopt het drastisch uit de hand.

Er vallen nog enkele slachtoffers van de kennelijke seriemoordenaar totdat duidelijk wordt wie erachter zit. Een bloedstollende jacht eindigt in een dramatisch tafereel dat verregaande gevolgen zou kunnen hebben voor diverse rechercheurs.

Sebastian Bergman voert een bescheiden praktijk als psycholoog. Een van zijn patiënten is Tim die een opmerkelijk gezamenlijk trauma heeft met Sebastian. Beiden hebben de tsunami in Thailand in 2004 meegemaakt en daar zwaar persoonlijk leed opgelopen.

Rechercheur Billy Rosén heeft carrière gemaakt. Hij is de rechterhand van Vanja en doet het uitstekend. Zijn echtgenote My is in verwachting van een tweeling, en niets lijkt hun geluk in de weg te zullen staan. Maar Billy heeft een duistere kant die nog vrijwel onopgemerkt is gebleven. Dat wordt echter anders als Sebastian en Torkel enerzijds en Ursula en Carlos anderzijds de kat de bel aanbinden. Dat leidt tot een zeer intrigerende en spannende verhaallijn waarin de verhoudingen binnen het team van Vanja vlijmscherp worden. Er volgt een uiterst indringend gesprek van Vanja met Ursula en Carlos.

“Ze was te boos om naar hen te kijken. Wat was er met ze aan de hand? Het was alsof ze hadden gezegd dat de aarde plat was, dat ze werden geregeerd door buitenaardse hagedissen en dat er een datachip aan alle bestaande vaccins was toegevoegd, zodat Bill Gates de wereldbevolking in de gaten kon houden. Feit was dat die drie beweringen heel zinnig leken in vergelijking met wat ze net hadden verteld.”

De ontknoping van deze tweede plot staat bol van de even onverwachte als fraaie wendingen waarin de vindingrijkheid van de schrijvers ongekende hoogte bereikt.

Hjorth Rosenfeldt heeft een geweldige, soepele en beeldende schrijfstijl. Dat is gelet op de achtergrond van de schrijvers bepaaldelijk geen verrassing. In hun eerdere boeken is zulks allang overtuigend bewezen. In “De oogst” zijn er twee elkaar grotendeels opvolgende hoofdlijnen, met elk zijn eigen verhaal en plot. Beide zijn fraai gecomponeerd en geschreven in een mooi gedoseerd tempo met bijbehorende spanningsboog. Het woordgebruik is zeer toegankelijk en de gebeurtenissen worden zó meeslepend beschreven dat het forse (409 bladzijden) boek nauwelijks weggelegd kan en zal worden. En Bergman is welhaast een beminnelijke figuur geworden.

Het boek kan zeker als standalone worden gelezen. De lezer mist dan wel de persoonlijke ontwikkeling van de belangrijkste karakters, doch dat zal het leesplezier niet te zeer beïnvloeden.

Kortom, Michael en Hans hebben een subliem stuk werk geleverd, dat onvermijdelijk de maximale waardering van vijf stralende sterren krijgt.