Emma Cline: De meisjes

Enkele jaren vóór de start van deze blog in 2018 las ik dit boek. Binnenkort verschijnt hier de recensie van het nieuwe boek van Emma Cline getiteld "De gast". Als bonus vooraf de destijds elders gepubliceerde recensie.

De recensie van “De meisjes” van Emma Cline in de NRC was zeer lovend. Later verscheen in diezelfde krant ook nog een groot interview met de schrijfster. Dat riep grote verwachtingen op van dit boek. In hoeverre zijn die waargemaakt?

Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-figuur Evie Boyd. Zij kijkt samen met een jong meisje terug op haar belevenissen in het jaar 1969. Evie was toen veertien jaar en uit haar evenwicht gebracht door escapades van haar vader én moeder, die tot een scheiding leidden.

Ze ontmoet een groep jonge vrijgevochten meisjes en voelt zich direct aangetrokken tot Suzanne. De meisjes blijken te wonen in een sektarische commune met de opmerkelijke man Russell als aanbeden middelpunt. Twee andere mannen spelen ook een rol van betekenis in de commune maar wel in de schaduw van Russell. Het leven aldaar is allesbehalve gemakkelijk.

Al in een vroegtijdig stadium van het verhaal wordt aangekondigd dat er iets extreem gewelddadigs staat te gebeuren. En die aankondiging wordt enkele malen herhaald. De gedachten van de lezer gaan dan meteen terug naar de weerzinwekkende moord in 1969 door de sekte van Charles Manson op Sharon Tate, de echtgenote van Roman Polanski, en een aantal daarbij toevallig aanwezige mensen.

“De meisjes” is het debuut van Emma Cline. Zij is een eersteklas styliste met de pen en brengt een op zich lezenswaardig verhaal. Voor lezers die de hippietijd van de jaren zestig hebben meegemaakt, zijn er vele herkenbare momenten. De karakters worden aardig maar niet echt diepgaand neergezet hoewel er gepaste aandacht is voor de onzekerheid en de stille wensen van de veertienjarige hoofdpersoon, een zoals vele leeftijdsgenoten gemakkelijk beïnvloedbaar meisje.

De situatieschetsen zijn redelijk ontwikkeld maar vele mogelijk ter zake doende details ontbreken. Er wordt veel aan de fantasie van de lezer overgelaten.

Zulks neemt niet weg dat Cline een zeer goed taalgebruik heeft. Ze wisselt voldragen soms bijna poëtische zinnen af met korte staccato zinnetjes zonder werkwoord. Het is even wennen maar daarna voelt het soms zelfs weldadig aan.

Zijn de hooggespannen verwachtingen nu ingelost? Niet echt, het verhaal is weliswaar lezenswaardig maar het kabbelt een beetje voort. Liefhebbers van fijnzinnig proza komen zeker aan hun trekken, maar de verhaallijn is enigszins aan de magere kant. Alle lof en diepgaande analyses over de psyche van een jong meisje die elders worden gedebiteerd, ten spijt. De hedendaagse relevantie van de boodschap van de schrijfster is niet direct helder.

De marketingmachine voor het boek heeft zijn werk prima gedaan, het heeft veel aandacht getrokken en Cline is financieel al binnengelopen. De lancering is buitengewoon knap gedaan, de landing is evenwel niet spectaculair.

“De meisjes” krijgt drie sterren, gewoon een goed boek maar niet zo bijzonder als menigeen ons wil doen geloven.