Boris Dittrich: Het laatste woord

Inmiddels zijn op deze blog de bijzondere roman “De waarheid liegen” en de thrillers “Moord en brand”, “W.O.L.F.”, “Halszaak” en “Barst” van Boris Dittrich besproken. Daarbij en ook in het korte verslag “Boris Dittrich in Roosendaal” uit 2018 is de veelzijdigheid van de schrijver al uitvoerig beschreven.

Na een roman (2020) en een autobiografie (2022) verscheen op 31 oktober 2022 “Het laatste woord”, opnieuw een zeer lezenswaardige thriller.

Het huwelijk van politieagent Bart Feenstra en assistent-accountant Netty Geel verkeert in het jaar 2000 in zwaar weer. Netty heeft een trauma overgehouden aan seksuele intimidatie op de middelbare school door twee leraren. Na de geboorte van hun inmiddels bijna vierjarige zoontje Leon blijkt Netty manisch-depressief. Zij verzucht dan:

“Voor Bart is het natuurlijk een hele opgave mij goed te peilen. In essentie is hij een goede man. Hij houdt van mij, is gek op Leon. Maar ik wil vrijheid.”

Netty slikt medicijnen om haar dagelijkse ergernissen in te tomen. Haar ontevredenheid met haar in haar ogen saaie leven neemt steeds grotere vormen aan. Dat leidt tot een zeer gevoelig liggende escapade buiten haar huwelijk.

“Er blijven altijd geheime kamers en nooduitgangen in een relatie.”

In de buurt waar Bart en Netty wonen, wordt een vrouw vermoord door haar partner. Netty springt dan op de barricade om actie te voeren voor de rechten van de vrouw.

Intussen stort Bart zich na zijn promotie op zijn werk en raakt tot overmaat van ramp enige mate aan de drank. Hij is wel een liefhebbende vader voor Leon.

Als de kortstondige relatie van Netty stukloopt op het moment dat ze in de hemel denkt te belanden, wordt haar gedrag steeds vreemder, temeer omdat haar pogingen tot herstel van die relatie niets opleveren dan oorverdovende stilte. Uiteindelijk leidt de kwestie tot een mediation die voor Netty verstrekkende gevolgen heeft.

Tussen haar problemen door functioneert Netty in haar werk bij het kantoor Karman en Partners krachtig. Zij gaat een harde confrontatie met een nieuwe cliënt niet uit de weg, en wordt daarin achteraf gesteund door haar werkgever.

Plotsklaps verdwijnt Netty spoorloos met achterlating van een afscheidsbrief. Bart is radeloos en doet aangifte van vermissing bij agente Maya Oliphant, een oude bekende uit “Halszaak” en “Barst”. Ondanks de inspanningen van de politie blijft de verdwijning van Netty een raadsel.

De zaak raakt in 2020, twintig jaar later, door een toevallige vondst van Leon plotseling in een stroomversnelling. Vader Bart lijkt meer te weten, maar zwijgt als het graf. Veel later blijkt, dat zijn zwijgen is gebaseerd op zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn zoon. Maar het komt allemaal te laat …

Boris Dittrich heeft een zeer vaardige pen. Dat is al diverse malen besproken. Daardoor is het verhaal ondanks de zware lading gemakkelijk te lezen. De plot is ragfijn gecomponeerd. De schrijver zet de lezer diverse malen uiterst vaardig volstrekt op het verkeerde been. En dat doet hij zó goed dat de ontknoping absoluut niet voorzienbaar is. Zelfs de meest fervente thrillerlezer blijft in het duister tasten, en dat is een grote verdienste van Dittrich. Edoch, het realisme van de uiteindelijke oplossing valt enigszins te betwijfelen, ofschoon Dittrich in zijn nawoord refereert aan een soortgelijk drama in de VS. Vanwege spoilergevaar kan ik daar niet verder op ingaan.

Het roept de principiële vraag op in hoeverre het samenstel van gebeurtenissen in een thriller –immers normaliter een fictieboek- in zijn afloop een zeker realiteitsgehalte moet hebben. Kan het ook daadwerkelijk zo zijn gegaan? Ik ben van mening dat die vraag positief moet worden beantwoord. En dat matigt het aantal sterren voor dit overigens zeer lezenswaardige boek enigszins.

“Het laatste woord’ is zeker meer dan een goed boek, doch nét geen zeer goed boek. Daarom krijgt het drie-en-een-halve ster.